In de supermarkt is het rustig.
Ik doe de laatste boodschappen in mijn mandje en loop richting de kassa.
Het is kassa drie. Zo’n kassa met een elektrische band erop zodat mijn boodschappen naar het einde vervoerd zullen worden. Er staat niemand voor of achter mij. Alleen het kassameisje en ik zijn er.

Ik leg mijn eerste boodschappen op de band.
“Je kan ook bij kassa vijf, leg je de spullen direct in het mandje”
Terwijl ze dat zegt krijg ik ook direct de boodschappen terug in mijn handen geduwd.

Wat gebeurt hier!?
Ik word gewoon geweigerd aan een kassa! Dat is me nog nooit gebeurd!
Ik heb wel eens in de rij gestaan voor een pin-kassa toen ik met cash wilde betalen, hup naar een andere kassa. Geldige reden.
Maar terwijl er niemand is, ik al twee boodschappen op de band heb gelegd, ik gesommeerd word om naar een andere kassa te gaan? Nimmer.
Omdat ik bij een andere kassa ‘direct mijn spullen in het mandje kan leggen.’

Mijn spullen direct in het mandje kan leggen?
Daar gaat het toch niet om. Het gaat erom dat ik mijn boodschappen afreken! Ik heb twee producten op je band gelegd en er komen er nog vijf bij. Maar jij weigert mijn boodschappen, geeft ze aan mij terug en zegt dat kassa vijf een betere optie is.

Opvallend. Toch ga ik naar kassa vijf. Ik kijk het meisje achter kassa drie met een verbaasde blik aan, zeg verder niks maar laat wel blijken dat ik het een vreemde gang van zaken vind. Zij blijft mij met haar ogen, die iets uit willen stralen wat ik niet kan plaatsen, volgen. Bij kassa vijf aangekomen zeg ik:
“Het schijnt hier makkelijker te zijn dan bij kassa drie?”.
Het meisje bij kassa drie zegt: “Hoezo dat? Dit is een veel kleinere kassa!”
“Ja dat dacht ik ook, maar op de een of andere manier wil je collega mij iets duidelijk maken. Maar wat weet ik niet. Ik denk dat ze iets tegen noodle-soepjes en limonade heeft ofzo?.”

Alsof ik de spijker op z’n kop heb geslagen kijkt het meisje van kassa drie snel weg. Ze zegt niks meer. Ze vertelt me alleen nog wat ik moet betalen en of ik het bonnetje wil. Ik betaal en wil geen bonnetje. Ik pak mijn spullen in en voel dat ik word bekeken door het meisje van kassa vijf. Ik kijk terug. Haar blik is echt niet te peilen. Mijn gevoel schommelt enorm tussen zwaar ongeïnteresseerd of intens verliefd. Ik wens beide meisjes een fijne dag en loop weg.

Wat zou hier nou echt spelen?
Het gevoel van macht?
Het bizarre geheim van de twee meisjes over limonade en noodle-soepjes?
Of krijgen kassa’s straks hun eigen publiek? Met een VIP kassa + gastenlijst.
Ik blijf in elk geval vrolijk.

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht