Bij mij in de straat wordt er een kerk gerestaureerd en een week geleden is de kerkklok weer in werking gesteld. Dat heeft mijn nachtrust geen goed gedaan.
Met de zomerse temperaturen van de laatste dagen is mijn kamer op vier hoog, met plat dak, te vergelijken met een sauna. Dus doe ik de deur open voor wat frisse lucht. Helemaal goed, denk ik.

Maar als ik om elf uur naar bed ga en ik om twaalf uur opeens wakker word gekerkklokt ben ik op z’n minst negatief verrast. Ik ben nog niet gewend aan die kerkklok! Maar er zijn ook vragen bij mij opgekomen: “Waarom moet die kerkklok na elf uur nog steeds vertellen dat het half twaalf of twaalf uur is?”. Is er binnen het katholieke geloof een regel dat er hoe dan ook gekerkklokt moet worden, omdat dat ook in de tijd van jezus gebeurde? Of zijn de restaurateurs zo blij met hun werk dat ze de eerste twee maanden hoe dan ook gaan klokken? Ik zou er respect voor krijgen als er twee obsessieve fans van de kerkklok actief zijn. Dat die elk half en heel uur aan het aftellen zijn om te mogen klokken omdat de priester ze daarvoor een vrijbrief heeft gegeven: “Maar wel om de beurt he jongens!”

Nu overdrijf ik met mijn kerkklok. Ik weet dat het veel erger kan. Ik woon in een huurhuis, maar een vriend van mij woont in een koophuis. Die wordt, onbedoeld, door de buren geterroriseerd in zijn nachtrust. De verdieping boven hem bestaat uit papa, mama, twee kinderen. Deze kinderen zijn tussen de drie en zes jaar oud en vinden het heel gewoon om om zes uur wakker te worden en dan vol energie de dag te beginnen. Mijn vriend is niet van hetzelfde kaliber. Die hoort niet graag om zes uur ’s ochtends stampende voeten, gillende tirades of aandacht vragend gehuil. Het meest frustrerende is dat hij er niks aan kan doen en die kinderen ook niet! Daar zijn het kinderen voor! Dan valt het de ouders aan te rekenen, maar die hebben natuurlijk te weinig tijd om de kinderen zo op te voeden dat ze in een rustiger ritme zullen komen.
Hoe lang hou je zoiets vol?
Moeilijk!

Mijn ouders hadden het ook, maar hebben daar een oplossing voor bedacht. In de zomer hebben ze altijd heel fijn in de tuin gezeten. M’n vader een krantje en m’n moeder een woordzoeker, kopje thee erbij. Zoals ouders zijn in een tuin.
Maar toen kwamen er nieuwe buren! En die hielden van koken! En dat was geen Hollandse pot, maar hoog culinair Bangladesh food wat daar bereidt werd! Etenslucht die mijn ouders niet kenden en aan moesten wennen. Toen kwam er ineens een spontaan idee. Een volkstuin! Daar zitten ze nu met alle plezier van de wereld. Ze moeten wel verplicht meedoen met de klusclub om het terrein een beetje op orde te houden maar kijken met gepaste afstand toe hoe er bingo’s gespeeld worden. Ik hou van mijn ouders. Oplossingsgericht vanuit improvisatie, zonder het verlies van respect. Zo zou ik het later ook wel willen.

Maar dan wel zonder kerkklok.

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht