Op mijn achttiende was ik al een hele tijd verliefd op een meisje.
Ze was geweldig.
Ze had mooi bruin haar, ze lachte veel en heel leuk en droeg Abercrombie & Fitch truien waar ik op de een of andere manier helemaal wild van werd.
We deden samen een cursus en ze moest vaak lachen om m’n grapjes.
Ik had een grote bek tegen de cursusleidster en blijkbaar wekte dat interesse bij haar op.
“Binnenkort heb ik een scooter, zal ik je dan op komen halen? Gaan we samen naar deze onzin cursus.”

Ik was verrast.
Ze wilde mij gewoon op komen halen!
Op haar nieuwe scooter, fucking hell.
Zenuwachtig als de pest stond ik al een kwartier te wachten op de afgesproken plek.
Ze reed al lachend mijn kant op, gaf me een helm en ik ging achterop zitten.
Zij keek vooruit en ik rook haar luchtje terwijl ik gekieteld werd door haar sjaal.
Mijn glimlach ging van oor tot oor.
Ik werd door mijn muze vervoerd omdat zij dat had voorgesteld.

Stapelverliefd was ik.
Maar had geen idee hoe dat duidelijk te maken.
Ik dacht dat er bij haar ook wel wat aan de hand was, maar ja!
Mijn verjaardag was aanstaande en zij bleef mij constant vragen wat ik wilde hebben.
Ik wilde niks.
Haar aandacht was meer dan genoeg.
Dat ik met haar achterop de scooter zat naar die onzin cursus was voor mij het grootste kado ooit.
Maar daar nam ze geen genoegen mee:

“Karel, wat wil je nou hebben! Ik wil je graag een kado geven. Zeg nou even. Doe niet zo flauw!”
“Ik wil niks. Echt heel lief van je, maar ik zou het echt niet weten.”
“Kom op, Karel. Laat me een kadootje voor je kopen. Dat is toch leuk? Zeg nou gewoon wat je wilt hebben.”

De vragen werden steeds dwingender dus uit pure wanhoop zei ik iets onmogelijks:

“Ik wil een Abercrombie & Fitch trui.”
“Ok! Die krijg je van mij!”
“Haha. Echt niet. Dat kan helemaal niet.”
“Echt wel.”

In die tijd, acht jaar geleden, was er nog geen Abercrombie & Fitch winkel in Nederland.
Bestellen was ook geen optie, want mijn verjaardag was al twee dagen later.
Dus onmogelijk.

19 maart 2009.
Het is 00:00 en ik zit, bij mijn ouders thuis, op mijn eigen kamer te MSN’en.
Ik krijg van menigeen felicitaties.
Ook van haar.
Ze zegt dat ze langs wil komen om mij het kado te geven.
Wel om drie uur ’s nachts als iedereen slaapt, en ze sommeert mij om wakker te blijven.
Weer geloof ik het niet, het meisje waar ik zo ontzettend op verliefd ben zegt dit!
Maar ze stuurt me om kwart voor drie:

“Ik ga nu rijden, wel wakker blijven he! Zie je zo.”

Ze zet haar scooter in de voortuin, ik doe de deur open en ze omhelst me.
“Gefeliciteerd!! Hier heb je het kado.”
“Wauw jij bent echt gek! Maar ook ontzettend lief. Wat!? Een kado?”

Ik maak het kado open en het is een shirt van Abercrombie en Fitch.
Samen met haar moeder had ze het merk erop gestreken.

“Wauw! Wat fantastisch! Jij bent echt gek! Wat lief! Geweldig!”
“Zie je wel dat het ging lukken.”

We dronken om drie uur ’s nachts thee in de woonkamer van mijn ouders.
Ik was nog nooit zo gelukkig geweest en zat met een arm om haar heen te zeggen dat ze hartstikke gek was en ik dat ik het ontzettend leuk vond dat ze naast me zat en dat ik nog nooit van iemand zo’n geweldig kado had gekregen.
Ik durfde haar niet te zoenen, alleen zoentjes op haar wang.

“Ik durf je niet te zoenen.”

Voordat ik er erg in had, zei ik het.
Ik kon mezelf wel voor m’n kop slaan.
Welke mongool zegt dit nou.
Ze keek mij met haar liefdevolle blik aan en hielp me.
De kers op de fucking taart.

Ik heb een hele leuke tijd met haar gehad.
Ik hou nog steeds van haar.
Een mooi, lief en warm mens.
Een droom die uitkwam.

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht