De 11e vrijdag van 2014. 11 staat voor het “gekken getal”. Deze week wil ik niet het gekke naar boven halen maar eerder zaken die gewoon waar zijn en wat ook echt klopt.

Ik stond op metrostation Lelylaan en ik gooide een broodzakje van de slager in de prullenbak. Daarop reageerde een gozer uit een groepje stoere jongens met de volgende tekst: ” ey check die kill, weggooiende fase ouwe!” Zijn vrienden keken even naar mij, keurde mijn actie goed en gingen daarna snel door met elkaar en anderen provoceren tot baldadig gedrag.
Ik zat absoluut in de weggooiende fase, maar ik wist niet dat wat ik deed ook echt cool gevonden zou worden. Het is niet cool, maar ik vind het een pluspunt dat de jeugd zaken als iets in een prullenbak gooien ziet als iets positiefs.

Ik zit met een vriend in de bioscoop. De zaal is helemaal leeg als wij wij binnenkomen. De film begint over 5 minuten en wij gaan op plaatsen zitten die eigenlijk niet voor ons bestemd zijn. ” living on the edge”. Maar 2 minuten later komt er een vader met zijn zoon binnen. De zaal is nu gevuld met 4 mensen. De man komt met een ietwat versnelde pas richting ons. Hij pakt zijn kaartje, houdt hem stevig vast en laat hem daarna met duidelijk aanwezige frustratie aan mij zien. Hij zegt op een verontwaardigde toon: ” jullie zitten op de verkeerde plaatsen, ik zit hier, samen met mijn zoon”. Absolute waarheid. Alleen had ik het anders gedaan. Helemaal omdat er in totaal 16 bezoekers waren voor de film en de zaal 100 mensen aankon. Maar wat het kaartje zegt zegt het kaartje. De vader was zeer waarschijnlijk een onzeker type, wel handig als je vader bent!

Ik loop achter het centraal station richting de veerpont om naar Amsterdam-noord te gaan. Ik heb mijn oordopjes met harde muziek op. Ik steek het fietspad over op het daarvoor gemaakte zebrapad. Een fietsster had niet het idee dat zij voor mij moest stoppen. Ik loop stoïcijns door en zij moet vol op de rem. Ik zet mijn muziek op pauze, kijk haar even aan en loop rustig door. Ze kan weer doorfietsen en terwijl ze wegrijdt roept ze op geïrriteerde toon: ” je moet naar je oren luisteren! NEDERLANDER!”
Absolute waarheid. Fijn dat mensen mij op deze leeftijd nog uitleggen dat ik naar mijn oren moet luisteren. Ook fijn dat deze mevrouw mij herkende als Nederlander. Maar ik ben nog nooit bang geweest dat mensen mij een andere nationaliteit zouden toekennen die ik liever niet zou willen.

Als je werkt op een kantoor en iemand zich ziek heeft gemeld. Dan zijn er mensen die zeggen: ” Ik baal er echt van dat Ricardo er niet is. Maar ziek is ziek.”
Absolute waarheid.
Maar de vrij ver openstaande deur wordt nu met een stormram geprobeerd nog verder open te krijgen. Altijd iets willen zeggen om gewoon iets te zeggen. Hoeft niet.

Als ik door het park loop heb ik vaak mijn oordopjes in, muziek vol aan en lekker hard meezingen. Als ik dan andere mensen tegenkom in het park dan stop ik ineens met zingen en ga, als de kust weer veilig is gewoon weer door met meezingen. Een soort schaamte die ik eigenlijk helemaal niet hoef te hebben. Maar je wil anderen toch niet tot last zijn. Typische is wel dat er daarna een goede doelen mevrouw met zo’n intens lelijke jas naar mij toekomt. Ze wil graag haar eigen salaris en status omhoog helpen door mij te overtuigen om lid te worden van Greenpeace.
Weg met deze bullshit.
Ik heb besloten om bij dit soort lijers heel hard mee te zingen. En dan met name bij het refrein van een nummer van Lily Allen. “Fuck you, fuck you very very muhuhuch”

Tot volgende week!

K.

Deel dit bericht