Ashley
“Meneer, zoals afgesproken max. veertig euro en ik wil graag dat ie zo eruit ziet tis voor m’n moppie weet je wel.”
Dit bericht kreeg ik van iemand die graag een ketting wilde laten maken met daarop de naam “Ashley”. Ik kreeg ook een foto meegestuurd met het daadwerkelijke ontwerp. Ik kon mij niet herinneren dat ik iemand had wijsgemaakt dat ik een kettingmaker was en ook niet dat hij een bericht kon sturen zodat ik wist hoe het eruit moest komen te zien. Opeens was ik kettingmaker! Ik kreeg een opdracht die ik nooit zou gaan vervullen.
De man in kwestie was teleurgesteld toen ik hem meedeelde dat ik geen kettingmaker was. ‘’Waar moet ik die shit heen sturen da? Fok deze shit, je weet zelf.’’
Toen wist ik niet meer wat ik moest zeggen en kwam er een einde aan onze conversatie.
Wat ik wel voelde waren mijn schouders. Er moest een last af! Zoals een ketting af en toe gesmeerd moet worden, zo moeten schouders af en toe gemasseerd worden.
Vroeger masseerde ik best veel. Maar kreeg – qua massages – niet veel terug. Niet erg. Maar nu werd het tijd voor mij om (weliswaar betaald) een massage te ontvangen. In de kamer naast mij werd ook iemand gemasseerd en die genoot er hoorbaar van. Een diep geronk van een mannensnurk was voor iedereen in massagesalon Ashley duidelijk hoorbaar. Terwijl ik dit hoor vraag ik mij af of dit een compliment is voor de masseuse. Ze grijpt, na tien minuten lang bomen zagen, in en maakt de man wakker.
“Did you sleepy well mister?”
“No. I didn’t sleep”
“O.K.”
En ze gaat door met masseren.
Waarom doet deze man dit? Zit liegen in zijn aard? Of houdt hij ervan om heel massagesalon Ashley in de maling te nemen door snurkgeluiden te maken? Ik geniet, al lachend, verder van de massage die ervoor zorgt dat mijn spieren losser worden dan ze ooit waren.
Met volkomen losse spieren kom ik aan in een schoenenwinkel. Ik ben op zoek naar nieuwe schoenen voor de winter. Het wil maar niet. Ik zie ze er niet tussen staan. Naast mij staat een vrouwelijk tweetal die helemaal weet wat ze willen en dat ook zeker zullen vinden. Zegt de een tegen de ander:
“Ja, bij mij is het zo met schoenen, ze moeten direct lekker zitten. Anders neem ik ze niet.”
Het is duidelijk dat deze twee dames er de hele dag voor uit hebben getrokken om te winkelen in Amsterdam. De provincie op bezoek in de hoofdstad. Ik vind dat helemaal goed, maar laat jezelf niet zo duidelijk uittekenen. “Hebben ze hier geen paskamers Sonja?” brult de ander. “Nee, wat denk jij Ashley! Het is een schoenenwinkel!”
Sonja past de nieuwe schoenen en aan haar hoofd af te lezen zie ik dat ze niet lekker zitten en ze de schoenen dus niet zal aanschaffen (als je haar woorden mag geloven). Ashley kijkt ook naar Sonja maar leest iets totaal anders van haar hoofd af en zegt:
“Ik zie gewoon aan je dat je moet plassen Son”.
Wat een gelul! Dat is echt een hint om te duiden waar ze zelf mee zit!
Je ziet aan iemand dat -ie moet plassen als zijn/haar benen gekruist zijn en dat op een stressvolle manier gebeurt. Zat de linkervoet in de rechterschoen en de rechtervoet in de linkerschoen en was het tempo waarop dit ging ongewoon? Nou Ashley? NEE! Dus hoe kan je dat dan zien! NIET! Jij moet plassen, zeg dat dan gewoon! ASHLEY!
Als extraatje vandaag: Aanmodderfakker. De nieuwe Nederlandse film heeft nu al een onofficiële parodie! Gemaakt door een aantal comedians (waaronder ik!). Zie hier het filmpje! http://www.youtube.com/watch?v=K1r5baFvC2g
Tot volgende week,
K.
