Baardverhaal
“Goh, wat een leuke baard heb jij zeg! Had je veel eerder moeten doen!”
Dat zei iemand twee weken geleden tegen mij. Ik voelde mij vereerd, gevleid en gecomplimenteerd. Lekker.
Nu twee weken verder zijn de teksten anders geworden:
“Scheer ‘m af!”
“Talibanstrijder!”
“Hoeveel aanslagen heb je al gepleegd?”
“Ben je moslim geworden?”
“Je lijkt wel een Turk!”
Het leek wel alsof ik een onderwerp van een forum was geworden en men alles over mijn baard naar mij moest uiten. Gelukkig bleef het onderwerp “mijn baard” behouden en ging het niet verloren aan een onderlinge discussie wie nou echt de grootste lul had.
Het begint een soort Baard-discriminatie te worden. Het uiterlijke kenmerk: “mijn baard”, wordt door mensen geïnterpreteerd op wijzes die ik niet voor mogelijk had gehouden. Bijna alles wordt als een grap aan mij verteld, maar als ik steeds dezelfde grappen krijg dan is het mij duidelijk dat het eigenlijk keiharde waarheid is. Niet gedacht!
Vroeger leerde ik van mijn moeder het nummer van Jan, Piet-Joris en Corneel. “Die hebben baarden, die hebben baarden.”
Zo is het bedoeld, dat zijn zeelui. Dat zijn echte mannen die met hun blote mannenklauwen touwen trekken.
Dus als ik dat mannengevoel wil nastreven van Jan, Piet-Joris en Corneel, ik een echte man wil zijn door mijn baard te laten staan krijg ik door de ‘forumbezoekers’ de bomgordel al omgegespt. Terecht.
Ik moet mijn kop niet zomaar boven het baardveld uitsteken! Wat denk ik nou! Hoe durf ik! Ik moet toch rekening houden met iedereens mening en niet zomaar mijn baard laten staan? Hoe kan ik nou zo stom zijn!
Heb ik dat echt gedacht?
Nee.
Overdrijf ik?
Ja.
Is het interessant hoe dit experiment is verlopen?
Ja.
Was het een experiment?
Mwah.
Bij wijze van luiheid heb ik mijn baard laten staan. De lengte die mijn baard nu heeft bereikt is een record. Ook is er een record bereikt van mensen die er iets van vinden. In het begin was dat louter positief. Ik werd er een lekkere gozer van die moest oppassen voor de assertieve vrouw! Maar na verloop van tijd ging ik van lekkere gozer naar een gevaarlijk uitziende zelfmoordterrorist die echt iets van zijn baard af moest halen.
Trend.
Ik werd er een.
Ik deed gewoon waar ik zin in had zonder iemand anders zijn mening te volgen.
Ik probeerde iets en dan krijg je dingen te horen.
Ook al gaat het om “mijn baard”.
Als je iets probeert dan krijg je dingen te horen.
Positief, negatief.
Je krijgt dingen te horen.
Dan weet je weer dat je bestaat.
Bedankt baard.
Tot over een tijd.
Je maakte me lekker en angstaanjagend tegelijk.
Goed gedaan baard!
Doei baard!
Tot volgende week,
K.
