Bankhandelingen
De tweede en laatste column over de bank, oftewel bankhandelingen! Als dit je niks zegt, zie mijn column van vorige week. http://karelscolumn.nl/twee-weken-geen-column-en-daardoor-totale-paniek/
Mijn vriendin had de televisie in elkaar geschroefd, ik kwam totaal verregend thuis na een compleet mislukte dag. Ik maakte snel voor ons een kipschnitzel met aardappels en sperziebonen en hoopte dat ik daarna even kon rusten.
Nadat we het eten op hadden wilde mijn vriendin het bed in elkaar zetten. Een heel goed idee, maar ik sloeg er totaal niet op aan. Ik wilde graag iets doen waarvan ik wist dat het me makkelijk ging lukken. Ik zat met de IKEA-stapelbed conference van Youp van ’t Hek in mijn hoofd. Dat kon ik er echt niet bij hebben. Mijn fantastische vriendin wilde het toch echt graag klaar hebben en gaf mij vrijaf. Maar ik zou de verdere bankafhandelingen met Wehkamp doen.
Ik belde met Wehkamp en nam mijn verlies van het niet krijgen van een verhuislift. We kregen wel 50 euro terug, en daarnaast ook een nieuwe bezorgdatum. Op donderdagmiddag tussen 11 en 3. Nou daar kunnen we wat mee! Dat zijn perspectieven. Nu nog een verhuislift regelen die de bank omhoog kan brengen.
Met de verhuislifthelden had ik afgesproken om de lift om 3 uur te laten komen. Mooi! Dan zal die bank er hoe dan ook zijn, hopen we maar. Mocht de bank er eerder zijn dan kan ik altijd bellen om te kijken wat er mogelijk is. De bank wordt afgeleverd om half 12. Ik kijk eerst nog even met de bezorgers of er echt niks mogelijk is. Nee. De banken kunnen zelfs niet in het halletje blijven staan, ze moeten buiten wachten op de verhuislift.
Vanaf drie hoog moet ik nu twee en een half uur wachten, en dan komt de verhuislift pas. Ik bel gelijk met de verhuislift secretaresse: “Op dit moment hebben we alleen een optie om half 3. We bellen weer als er eerdere mogelijkheden zijn”. Scheelt wel een half uur. Fijn.
Daarnaast had ze mij gezegd dat er een optie moest zijn om met de auto de stoep op te rijden. Die auto op die parkeerplek was opeens een nieuw iets! Als die even zou kunnen verplaatsen? Hoe komt die verhuislift-auto anders op de stoep?
Ook was het donderdag, grofvuil ophaaldag en ik zie iedereen die langs onze bank komt er geïnteresseerd naar kijken. Ik heb mezelf echt in moeten houden om niet door het raam te schreeuwen: “Dat is mijn bank hoor! De verhuislift komt zo!”
Tussendoor zie ik dat de opties door de gehele straat slinken qua parkeerplekken die connectie hebben met de stoep. Ik moet iets gaan doen! Ik zie een mevrouw die bekend is in de straat, bij een afvalcontainer staan. Zij heeft mij de eerste dag dat ik hier kwam wonen de sleutel gegeven. Misschien dat zij iets weet?
Ik ren naar beneden en kom als eerste op straat mijn onderbuurman tegen. Hij zegt: “Die auto gaat maar niet weg he? Dan kan ik ook mijn auto daar niet effe neerzetten!”. Dat hadden we de dag ervoor afgesproken. Maar die deal ging dus mooi niet door.
De verhuislift secretaresse belt: “Ze komen binnen nu en een half uur!”
OK. Dat is goed nieuws.
“Misschien moeten we haar even vragen?”, zegt mijn buurman terwijl hij naar de eerder genoemde buurvrouw wijst. Ik vind het een goed idee. “Volgens mij is het een auto van iemand met kinderen. Zullen we hier gaan aanbellen?” De buurvrouw neemt het over. “Nee, die mensen hebben die auto niet! Ik weet niet van wie wel, maar zij sowieso niet!”.
Andere auto’s worden afgegaan. “Van wie is de paarse?”, vraag ik.
“Die is van Kees!”, zegt de buurvrouw. “Dan motten we effe aan het einde aanbellen. Doe ik wel effe!” Ze belt aan, en ik blijf schaapachtig achter haar staan. De deur wordt door een vrouw opengedaan.
“Hee Sjaan! Mag ik Kees effe hebben?”
Het lijkt wel alsof ik opeens in een openbaar telefoongesprek terechtgekomen ben.
Sjaan zegt dat Kees bij de buren op de koffie is.
Tring Tring
“Hee Willem! Mag ik Kees effe?”
Willem antwoord alsof hij dit dagelijks meemaakt, en roept naar achter:
“Kees, het is voor jou!”
Kees komt aangewaggeld en zegt mij dat hij zijn auto weghaalt als de verhuislift komt. Uitstekend. Mijn zaak is gefixt.
“Je hebt nu een vriendin he!”, zegt de buurvrouw vanuit het niets tegen me. Ik beaam dat ik een vriendin heb, en ik zie dat de buurvrouw net iets vrolijker wegloopt dan toen ik haar eerst zag. De buurman en ik blijven nog even staan. Ik vraag mijn buurman of hij toch nog even zijn auto op een parkeerplaats, die net open is gekomen, wil neerzetten. Hij doet dat, en wanneer hij hem heeft neergezet komen we erachter dat het een invalidenplek is.
Van boven gaat opeens het raam de buurvrouw open: “Dat is wel de plek van Ko hoor! Die komt zo terug! Dan moet die auto daar wel weg zijn!” We vertellen dat we erbij blijven staan en die plek sowieso weer vrij komt.
Twintig minuten later komt de verhuislift-auto, zonder dat er een auto hoeft te verplaatsen, rustig de stoep op. Mijn banken zijn binnen 10 minuten boven, en ik schreeuw het uit van blijdschap. Alle bankhandelingen zijn afgewerkt! Geweldig!
Aan alle buren, hartelijk dank! Ik heb ervan genoten. Jullie hebben samen met mij, mijn bank-leed gedeeld. Heel fijn dat men elkaar wil helpen, ook mijn werkgever heeft zijn steentje bijgedragen. De verhuislift held Max, hartelijk dank. En dank aan mijn vriendin, oma en ouders met hun tomeloze inzet, liefde en toewijding. Het was een complete samenwerking!
Laten we deze liefde ook tonen in deze tijd van het corona-virus, dat maakt het net even wat leuker en aangenamer.
LIEFDE!
Tot volgende week,
K.
