Deze week een dagje later vanwege mijn wintersportvakantie in Frankrijk. Mijn manager heeft gisteren getracht men op de hoogte te brengen van mijn extra dagje reces. Echter heeft niet iedereen dat kunnen meekrijgen. Excuus daarvoor. Ik kwam net bij mijn slager en die vertelde dat hij vrijdag om 15:00 vol enthousiasme op de column rekende maar bot ving. Dit kan natuurlijk niet! En terecht. Dus hierbij de column met een extraatje!

Mijn reis richting de wintersport was geweldig.
We vertrokken vorige week zaterdag met de bus vanuit Hoofddorp richting Franse Alpen. Een groep van 16 studenten die elkaar wel en niet kenden en het hoe dan ook gezellig met elkaar zouden krijgen. Echter bestond de bus niet alleen uit onze groep, maar ook uit gezinnen en potentiële bejaarden. Ik zat naast een van mijn beste vrienden en wij zaten in een zeer gemêleerd gezelschap. De groep van 16 zat verspreid over de bus. Bij vriendelijk gestelde vragen of er wellicht een optie was om van stoelen te ruilen, zodat de groep bij elkaar zou zitten, werd er om duistere reden negatief gereageerd en bleef men stoïcijns zitten. De groep van 16 accepteerde en hield zich verder rustig. Echter de stoelen om mij heen zorgden voor rumoer, irritatie en hiërarchie.

Achter mij:
Een gesprek tussen een moeder en een dochter wat intens oninteressant is. De dochter is ook het type dat als er een stilte valt ze die razendsnel opvult met totale onzin wat niet bij het onderwerp van het gesprek hoort. Ze hebben het over haar studie en over dat haar studie heel speciaal is en zij 1 van de enige is die het studeert (Bedrijfseconomie) en dat ze daar een heel leuke jongen heeft ontmoet en die nu haar vriendje is. De moeder vraagt wat de ouders van haar vriendje voor werk doen. Hierop antwoordt zij: “Ja zijn moeder doet niets, die is huisvrouw en zijn vader is ambtenaar in Aarschot, dus dat is gewoon prima.”
Inderdaad, als je ambtenaar bent in een plaats die met zijn naam iets te maken heeft met een anus doe je zeer goede zaken…
Daarna was het eindelijk 2 minuten stil, dit trok de dochter niet dus die zei de letterlijke tekst na 10 minuten in de bus te hebben gezeten: “Nou ik vind het reuze gezellig.”

Schuin achter mij:
Een gesprek tussen 2 vrouwelijke gepensioneerde krasse knarren die allebei nog zeer willen laten blijken dat ze zich thuis helemaal niet vervelen en dat ze ook totaal niet jaloers zijn op de jeugd die om hen heen zit en dat ze nog een heel gevarieerd leven hebben. “Ja want ik zet altijd het vuilnis buiten en dan doet Henry de afwasmachine, en dan gaan we daarna lekker samen koffie drinken. Daarna gaat Henry naar de tennisbaan om een potje te spelen (niet heel fanatiek hoor, gewoon leuk en gezellig) en dan nog een 3e helft en dan gaat ie weer naar huis en dan zit ik klaar met de lunch en dan zien we wel wat de dag verder brengt, leuk toch?”
Ik heb na een week geen fuck doen echt het idee dat mijn leven kansloos ten onder gaat, maar voor deze generatie is dat blijkbaar totaal niet aan de orde, generatiekloof zullen we maar zeggen.

Schuin voor mij:
Een gesprek tussen ouders die een gezin van 2 kinderen hebben. Man: “We hebben echt de beste plaatsen hoor Annemien. Wij hebben de meeste beenruimte van iedereen in deze bus.” Annemien: “Wat kan mij die beenruimte nou schelen, ik heb toch pijn in mijn rug van die koffers die we net moesten dragen. Omdat jij zonodig de moonboots van je vader mee moest nemen, wat een verschrikkelijk idee was dat van jou Herman! Zo krijgen Rombout en Frans-Theo toch niet genoeg aandacht van ons? Heb je daar wel eens over nagedacht?”
Prachtig begin van je vakantie. Lekker je onvrede tegenover elkaar uitten in een volle bus die daar intens op zit te wachten. Hierdoor worden Rombout en Frans-Theo ook gemotiveerd om ruzie met elkaar te gaan maken over wie de I-pad als eerste mag…

Maar als klap op de vuurpijl…

Rechts naast mij:
Daar zit een moeder van in de 40 die graag gehoord wordt: “Hallo ik ben Astrid van Hoenswegen” met een zoon van 7 jaar oud (Wieger). Astrid heeft vanaf minuut 1 dat ze in de bus zit intens harde hoestbuien. We hebben haar al snel de bijnaam Blafbak gegeven. Wat kon dat mens blaffen zeg. En ook zonder enige vorm van gene. Snoeihard rossen en het liefst nog zonder hand voor d’r bakkes. Dit was ook geen tijdelijke hoestbui, maar een structurele tsunami van ellende. 1 hoestbui nam ongeveer 20 seconden in beslag. Fijn gehoor. Wieger wilde vanaf minuut 1 in zijn slaapzak liggen omdat hij dat zich helemaal voorgesteld had. Blafbak was het hier niet mee eens, want Wieger lag niet op de juiste manier in zijn slaapzak. Wieger vond echter van wel. Hierop reageerde Blafbak: “Wieger, ik vind het goed, als je maar niet over 5 minuten zegt dat je toch liever op een andere manier in je slaapzak wil liggen.” Natuurlijk is het na 6 minuten: “Mam, ik lig niet zo lekker kunnen we anders liggen?” Blafbak weet niet waar ze het zoeken moet en geeft 1 van haar hoestbuien weg in het gezicht van haar eigen zoon. Hierop kijk ik haar aan en verdedigt ze zich direct door te zeggen: “Dit is nou opvoeding jongen, ik leer aan hem nu het spreekwoord: “Waar je mee omgaat word je mee besmet.”
Ik bedank Blafbak voor de opvoedingseducatie, stop snel mijn oordopjes weer in en geniet van dit nummer:

Michael van de Batemolen had ook nog een foto van mij geplaatst, dit was de verkeerde foto. Dus hierbij mijn bedoelde foto, het extraatje.

Tot volgende week!

K.

Deel dit bericht