Het wil niet
Alles wat ik probeer, elke kleine of grote handeling die ik uitvoer. Het wil niet.
Het kan het bloed onder m’n nagels vandaan halen.
Ik moet mijn wachtwoord wijzigen voor m’n website, omdat er een of andere update is geweest.
Ik pas hem aan, maar ik krijg geen mail waardoor ik hem kan activeren. Ik kan mijn website niet meer op.
Het wil niet!
Ik download een app om foto’s mee binnen te halen op mijn telefoon, We-transfer.
Mijn telefoon weigert die foto’s te downloaden, alleen sporadisch doet ie dat, maar dan druk ik op het verkeerde knopje! Alle foto’s weer weg!
Het wil niet!
Ik bereid mijn afstuderen voor, ik heb een schema in mijn hoofd dat tot op heden goed verloopt.
De laatste, aankomende, week loopt totaal anders dan gepland en niemand die daar iets aan kan doen.
Het wil niet!
Ik doe voor mijn gevoel iets stoms. Ik ga ergens zitten om te accepteren dat het dus blijkbaar allemaal niet wil. Ik doe dit twintig minuten. Ik zie iemand waar ik ontzettend blij van word. Het geeft me weer energie.
Ik ga naar acteerles. Ik speel in een scene die totaal niet loopt. De scene wordt ook eerder gestopt dan gepland. Naar ieders mening wordt gevraagd, naar die van mij als laatste. Ik zeg dat ik niets heb toe te voegen, maar eigenlijk zou ik de keiharde waarheid willen zeggen.
Het wil niet.
Ik zie een ekster proberen een besje van een boom te plukken.
Het wil niet.
Niks zo onbevredigend als de kleine dingen die niet lijken te lukken. Toch ben ik ervan overtuigd dat het een reden zal hebben. Zoals ik al eerder schreef, forceren heeft geen zin. Het heeft zelfs een averechts effect. Het natuurlijk laten verlopen is de enige remedie.
Het heeft dus ook een reden dat ik dan ergens zit te accepteren dat het allemaal niet wil, en ik dan iemand zie waar ik ontzettend blij van word. Dat ik op die plek, op dat moment, juist daar ga zitten. Ergens waar ik nog nooit geweest ben. Het valt allemaal niet te verklaren, maar blijkbaar moest het zo zijn.
Soms zie ik mezelf als een zweverige vrouw van vijftig die het leven al helemaal heeft geaccepteerd zoals het is. Dat ik met verward krullend haar, als een soort waarzegster in mijn paarse jurk, mijzelf net niet brand in steek aan de kaarsen die rond de wierook staan. En mijn mantra, die ik met een hekserige stem constant herhaal, is dan: ‘het heeft allemaal zo moeten zijn’.
Maar zo’n vrouw ben ik niet. Ik ben gewoon een gast van zevenentwintig die het leven zo positief mogelijk wil zien. ‘Positiviteit’, is een woord dat ik heel vaak gebruik de laatste tijd. Is ook een lekker woord.
“Hee, kan jij mij even helpen met dit?”
“Ja, tuurlijk man.”
“Positiviteit.”
Ik geniet dan nog iets meer dan ik eigenlijk zou doen.
Concluderend
‘Het wil niet, want dat heeft zo moeten zijn, dus positiviteit.’
Tot volgende week,
K.
