Achttien jaar geleden was ik op televisie in het programma: “Naar de Brugklas”. Van de IKON. Marien van der Kooij was de presentator. (op de foto de man in het wit rechts. Dit was de filmploeg) Samen met mijn brugklasgenootje Jaap, waren wij de uitverkorenen brugklassers om kinderen uit groep 8 kennis te laten maken met de middelbareschool. De aflevering van Jaap of mij is niet op Youtube te vinden, maar hier een ander voorbeeld zodat je weet waar het programma over gaat: https://www.youtube.com/watch?v=xVnF18uosRI

Jaap werd gefilmd tijdens de fietstocht van huis naar school, en ik werd gefilmd hoe ik met mijn huiswerk omging. Allebei een eigen aflevering, waarbij we dan ook vragen in de studio van kinderen uit groep 8 mochten beantwoorden. Best wel grappig. Mijn ambitie om beroemd te worden werd gelijk in de brugklas vervuld.

Ook nog eens extra omdat ik in het fietsgroepje van Jaap zat, en we samen naar school fietsten. Dus kwam ik twee keer op televisie. Air time! Holy shit! Deze gast is echt vet cool. Goed…

Nu fiets ik ook weer naar school, naar mijn oude middelbareschool, en beleef ik weer de tijd die ik achttien jaar geleden ook beleefde. Alleen werk ik er nu. Nog steeds 40/45 minuten naar school fietsen. Onderweg luisteren naar opzwepende muziek of grappige podcasts, lunchbox mee, Liga koeken. Hahaha. Het is dat ik geen boeken nodig heb, anders had ik die waarschijnlijk ook nog wel gekaft.

Gek gevoel, maar ook ontzettend bekend. Leraren die mij les hebben gegeven zijn nu collega’s die ik dingen moet vragen. Ik spreek ze aan bij de voornaam en wacht op anderhalve meter afstand bij de koffiemachine. De docentenkamer, wat vroeger altijd een ‘no-go area’ was, is nu opeens een kamer waar mensen dingen zeggen die je wel direct begrijpt. De omgekeerde wereld.

Waar het angstzweet mij vroeger, absoluut onterecht overigens, door de naad liep als de conciërge/afdelingsleider de deur van de klas open deed om kinderen uit de les te halen om te vragen waar ze waren, ben ik nu diegene. “Goedemiddag meneer. Mag ik Sacha even op de gang spreken? Goed. Sacha. Waar was jij het zesde uur?”

Zo kan het leven lopen. Ik geniet ervan. Dingen zijn zoals ze zijn, en je kan ze maken zoals je zelf wilt. Ik zie het als een nieuwe ronde met nieuwe kansen! Intrinsieke motivatie op een hoog niveau. Oren en ogen geopend, aandacht erbij. Ik zit op een plek met enorm veel energie. Inspirerend is het zeker.

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht