Kijk eens vanuit een ander perspectief! Het is je vast wel eens gezegd. Maar ik ga het nu ook doen. Iets wat je niet van mij gewend bent, maar wat wel een lekker experiment is! Dus wat ga ik doen? Ik ga vanuit objecten hun perspectief kijken. Hoe kijkt een object naar de mens en zijn omgeving? Vandaag start ik met: “De eettafel”

Daar sta ik dan, een beetje te staan in de woonkamer. Soms met een kleedje om mij heen, alsof het altijd winter is. Bullshit. Er liggen allemaal papieren en kaarsen op m’n blad. Zonder dat ik daar echt om gevraagd heb. Ik ben aangenomen als een eettafel, maar ik heb het gevoel dat er toch veel meer met mij gebeurd dan alleen eten. Dat opvangen en slingeren van willekeurige spullen en papieren, daar ben ik klaarblijkelijk de beste in. Terwijl ik zelf alleen maar stil sta. Misschien een soort rustpunt voor al die spullen en papieren. Ik vind het best, als het maar niet te zwaar wordt.

Ja, af en toe word ik wat heen en weer geschoven, omdat mijn lengte en breedte de mensen niet bevalt. Het is ook nooit goed. Ik moet maar van hot naar her. En dan ook nog eens al die dranken die over mij heen gegooid worden. Alsof ik geen gevoel heb. “Oh dat is niet erg hoor Timmie, gelukkig is het maar een oude tafel”. Wat nou oude tafel! Ik sta hier verdomme al jarenlang jullie gezeik aan te horen, over wie wanneer de afstandsbediening mag. En mezelf te verlekkeren terwijl jullie je pizza funghi eten en die rode saus over mij heen morsen. En ik ben maar ‘die oude tafel’.

Gelukkig heb ik voor al die knoeimomenten ook mijn wraakacties. Dat moment waar jullie helemaal niet op zitten te wachten, maar waar ik volledig van geniet. Je kent het moment, maar je wilt er eigenlijk niet aan terugdenken. Dat ene moment dat je net je sloffen uit hebt gedaan en je snel naar de keuken moet lopen terwijl je ook aan mij zat te eten? Dan. PATS. Volgas tegen een van mijn poten aan. Met je kleine teen. Je scheldt en je tiert. Of dat moment dat je mij aan het verschuiven bent, en je met je vinger tussen mij en de muur komt. Genieten! En ik sta daar gewoon rustig te staan. Geluidloos te lachen. En te genieten van mijn wraak, omdat jij mij maar altijd ‘gebruikt’.

Maarja, dat zijn wij als tafel, en onze goede vriend ‘de stoel’, nu eenmaal. ‘Lastmeubels’, waardoor jij je shit comfortabel kan doen. Als eettafel is het wel fijn dat je nooit alleen bent. Je hebt altijd stoelen om je heen en die worden ook vaak genoeg gebruikt. Soms hoor je ook wel eens dat er een eettafel staat, maar dat de mensen die hele eettafel dan niet gebruiken. De arrogantie van dat pleps.

Hoewel. Wij als tafels zullen ook altijd boven de stoelen blijven staan. Een soort natuurlijk arrogantie hangt om ons heen. Alleen de schouders van de stoel zullen misschien boven ons uitsteken. Maar zoals iedereen weet; hoge schouders > onzekerheid! Precies, laat die stoelen maar lekker onzeker zijn. Wij zorgen er wel voor dat mensen hun armen, borden en messen kwijt kunnen. Krijg de stoel lekker een anus op z’n zitblad.

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht