Tijd, Liefde en Aandacht
Als ik terugkijk naar speciale momenten in mijn leven, is dat altijd begonnen met een vraag. Een innerlijke droom, of een concrete vraag aan iemand. Of dat iemand een vraag voor mij had en ik een optie kon bieden. Zo lekker. Je probeert een wens van jezelf in vervulling te laten gaan, of je helpt iemand ermee. Het geeft een voldaan gevoel.
Neem de vrijheid en droom! Droom, en voel dat stukje bij beetje die droom werkelijkheid zou kunnen worden. Het enige is dat je in die droom moet blijven geloven. Geef het Tijd, Liefde en Aandacht, die je ook van je droom zou willen krijgen. De meeste dromen komen niet de volgende dag uit, dus wees geduldig.
Als ik om me heen kijk zie ik zoveel mensen ontzettend hoge eisen stellen aan zichzelf. Ze worden er alleen maar ongelukkig van. Ze worden teleurgesteld in hun dromen, omdat ze te vroeg willen pieken:
Ik heb nu een half uur liefde en aandacht gegeven. Ja, hallo! Die droom moet nu toch wel uitkomen!? Wat is dit voor shit! Tyfus! Dit verdien ik niet! Kut leven! Nu ga ik andere mensen ook een kutleven geven!
Ze zijn niet blij, en geven hun omgeving daarmee de hint ‘help mij’.
Ze vragen het niet letterlijk, maar ze stralen het uit. Ze geven de ander een kutleven omdat ze zichzelf niet tof vinden. Maar kijk nou eens goed naar jezelf, en zie dat je een fucking mooi mens bent. Jij kan daar iets mee doen! Jij kan vragen stellen, zodat de ander een optie kan bieden.
Het heeft misschien wat lef nodig.
Ja!
Je zal je kwetsbaar op gaan stellen.
Ja!
Je gaat op je bek.
JA!
Maar dan geef je het Tijd, Liefde en Aandacht.
‘Innerlijke onrust’ is iets wat iedereen kan.
Maak er eens Tijd, Liefde en Aandacht van.
Tot volgende week,
K.
