Klankbord
Ik was en ben daar altijd naar op zoek; een klankbord.
Iemand die je even meeneemt naar een ander level. Iemand die je even heel liefelijk voor je bek slaat en op een matrasje laat vallen.
Die persoon. Die je een vraag stelt waar je echt over na moet denken. Dat je echt even contact maakt. De tijd is helemaal niet belangrijk meer. Je praat zonder dat je een sociaal riedeltje afdraait, en zet het masker af wat je normaal liever op wil houden.
Dat ene gesprek waar je nog vaak aan terugdenkt. Die leraar die je toen iets heeft verteld wat je later zoveel heeft geholpen. Dat gesprek met iemand die je nog nooit had gezien, maar waar je wel je hele levensverhaal aan deed.
Dat telefoontje waar je zo puur in was. Je had aan een stem en de toon genoeg. Je was eigenlijk daar, terwijl dat aan de andere kant van het land was.
Die pure gesprekken.
Ga daarvoor. Het is zoveel leuker. Heb ze met je vrienden, familie en wie je belangrijk acht. Eigenlijk met iedereen. En kijk dan weer verder.
Klankborden. Een echt gesprek. Het zou zomaar een leven kunnen veranderen. Durf!
Tot volgende week,
K.
