NUMMER 300
Na zes en een half jaar is dan het moment daar! NUMMER 300.
Hoe ben ik begonnen? Het was eigenlijk uit pure noodzaak. Ik werd tijdens een oud en nieuw-feest in mijn gezicht gespuugd in een overvolle kroeg in Amsterdam. Ik had absoluut geen idee hoe ik deze ervaring moest verwerken en de oplossing bleek om erover te schrijven. Dit deed ik op Facebook. Ik had met mezelf afgesproken om dat elke vrijdag voor 15:00 te doen.
En nu zes en een half jaar later doe ik dat al jarenlang op mijn eigen website, die met alle liefde beschikbaar wordt gesteld door Bas, en daardoor voor iedereen nog beter terug te lezen is. Duidelijk, overzichtelijk. Precies wat het moet zijn. Waarvoor nog steeds enorme dank Bas!
Driehonderd columns. Voor mij betekent dat zes en een half jaar. Maar als je eigenlijk elke week een column zou schrijven dan had ik nu op ongeveer nummer 338 moeten zitten. 38 weken niet. 9,5 maand niet. Klinkt opeens best flink! Dus van die zes en een half jaar in totaal, heb ik 5 jaar en 9 maanden elke vrijdag geschreven. Holy shit! Van mijn vierentwintigste tot mijn dertigste.
Omdat het de driehonderdste is neem ik een aantal van mijn columns met jullie door:
Als ik terugdenk aan de columns die ik tot nu toe geschreven heb, komt 1 column direct terug in mijn herinnering. De column die misschien wel het dichtste bij komt wat ik toen voelde en nu af en toe ook nog steeds voel: http://karelscolumn.nl/was-ik-maar-een-amsterdamse-fietser/
De Amsterdammer die niet op z’n mond gevallen is maar toch te bang is om dat te uitten, maar aan de andere kant zich wel als een fietsersbaas door het drukke stadsverkeer kan manoeuvreren.
Ook heb ik eens van iemand de vraag gekregen of het nog wel goed met me ging na een column. Dit was oprechte aandacht van een vriendin die zich zorgen om mij maakte. Dat was na deze column:
http://karelscolumn.nl/rekening-houden-met-waanzin/
Ze had zo ontzettend gelijk. Wat een compleet gebazel is dit. Geen touw aan vast te knopen. Heb ik dit dronken geschreven ofzo? Hahaha. Ook die weken zitten er blijkbaar tussen.
Van veel mensen krijg ik complimenten wanneer ik vertel over situaties die ik heb meegemaakt. Dat ik de situatie dan goed uitleg en dat inkleur door de observaties die ik toen heb opgedaan. Alsof ze zelf die situatie beleven. Daarnaast krijg ik ook, van voornamelijk mannen, de kritiek op veel te zoete columns. Zoals deze:
http://karelscolumn.nl/lekker-het-past/
Waarin ik constant aangeef dat dingen lekker lukken. Dat het klopt. Dat het past. Het grappige was dat veel vrouwelijke lezers juist heel vrolijk op deze vorm reageerden.
Ik heb ook in mijn tijd als columnist een fase gehad van actualiteit. Het behandelen van de kranten. Dit deed ik denk ik een aantal maanden, waarin ik probeerde over de actualiteit een column te schrijven:
http://karelscolumn.nl/beginnerslevel/
Dit is de eerste keer dat ik deze vorm hanteer. In 2015. Daarbij kwam ook het format “De Wikiliekse Wiki” naar voren. Waarin ik willekeurige woorden op wikipedia opzocht om daar een column over te schrijven.
Een column die ik me niet meer direct kon herinneren, maar die mezelf wel opeens een fijn gevoel geeft. Die ik vond op de zoekterm ‘terug’. Omdat we een beetje terug gaan in de tijd. Blijkbaar was ik ziek in mei 2017. Een dikke 3 jaar geleden. Toen schreef ik dit en daar ben ik het, zeker ook in deze tijd, nog steeds mee eens.
http://karelscolumn.nl/terug/
Ik kom altijd terug. Altijd door. (Ook lekker nummer van Spinvis trouwens!)
Kortom, altijd door!
Net zoals in deze corona-tijd. Altijd door.
In de steden, op het platteland. Altijd door.
Ik hou van iedereen, welke kleur of voorkeur je ook hebt.
Je mag zijn.
Dank aan alle lezers die misschien al 300 columns bij mij zijn.
Geweldig!
Tot volgende week,
K.
